Ціхае надвор’е. Позьні вечар
Горад сьпіць, накінуўшы на плечы
Маладосьці зорныя напевы.
Нерухомай вартай дрэмлюць дрэвы.
Дзіўнай казкай успаміны ажываюць
І ў сэрца ціхі смутак навяваюць
Ад пачуцьця страчаных часоў,
Што вяртаюцца празь летапіс вякоў.
Грознай высьсю замак Радзівілаў,
Як адметак стакражытнай сілы,
Чорнай постацьцю ў шэрані туману,
Бы містычны вобраз з соннага падману.
Купалы касьцёлу з крыжам залацістым
Над зямлёю чорнай ў прыцемках імглістых,
Як бязмоўны сьведка дзявочага болю,
Што знайшла ў парку вечну сабе волю.
Дуб з сасною разам сьветачам каханьня
Праз гады ў абдымках веры, спадзяваньня,
Выстаяўшы войны, буралом, завеі,
Нясуць людзям радасьць, на любоў надзею.
Гэта ўсё Нясьвіж мой, любы, родны горад,
Дзе жыла я ў шчасьці і пазнала гора,
Дзе прайшло дзяцінства казкаю наіўнай,
Дзе я паддалася веснавым парывам.
Гэта ўсё Нясьвіж мой, горад Беларусі,
Дзе жыве сям’я мая, дзе я каранюся,
Дзе сустрэла першае сьветлае каханьне,
Дзе спаткала першае жорсткае расстаньне.
|
|
